Poezi per Babin

Babai

I rreptë drejtë punëtor
Shtatëlartë i pashëm
Rrezatonte fuqi dhe moral
Si rrezet në shkëlqesinë e lindjes.

Me vullnet rrallë të thyeshëm
Fjalët domethënëse si kushtetutë
Ecja tregonte energji
Jeta kalonte në punë dhe sakrifica.

Kalitur në uzinat e minierës së Goleshit
Edukuar në frymën e pesë shtyllave
Thjeshtësia si burimi i lumit
Rrjedhte bujshëm në oxhak.

Qetësonte anijet në stuhitë familjare
Drejtonte trenin në binaret me fëmijë
Në oxhak ndante drejtësinë me paanshmëri
Shquhej për fjalën e dhënë – burrëri.

Durimi arma e tij me nam
Qëndrimi forca njerëzore
Fjala e dhënë rrallë lëkundej
Vazhdonte në labirintet nëntokësore.

Ndienim dashuri për mundin e tij
Siguri në afërsi
Mburremi dhe betohemi në te
Ne pasardhësit e tij.

Sot
I lodhur këmbët e sfidojnë
Me shtypin në dorë ditët i kalon
Ec rrugëve të trasuara të shtëpisë
Natyra modeste Të Madhin e Falenderon…

Poeme per babane e per vete

Im ate token shume e donte
Sic donte nene e grua
Per token lodhej dhe rekonte
Dhe djersen derdhte krua

Kur plis me plis hidhte hapin
I kishte hapi hije
Dhe zogjte e malit udhe i hapnin
Me fjale hiresie

Kur grushtin mbushte plot me fare,
Mahnitej kush e shihte,
Dhe era ndalte frymen ne are,
Qe qejfin mos ja prishte

Ne kembe si ne kater klecka
Ne gur ngrinte hardhucka
Pergjonte lart ne shelg rebecka
Me thonjte me majucka.

Me sqep lejleku bente harqe
Rreth rruzullit te diellit
Dhe dukej sikur ndillte paqe
nen kaltersine e qiellit

Po ati im mbi plisa ecte
Me shpirt te madherishem
Dhe tokes shpirt me shpirt i jepte
Nga shpirti i cuditshem

kur prane molles ulej qete
te hante buke e gjize
Nuk feshferinin gjethe e flete
Nuk pipetinte drize

Me token rrinte dite e nate
Ne vape, ere e mjegull
Ndaj nga pasardhesit im ate
Kerkonte djerse e rregull

Nuk kish syze dijetari
Dhe rafte me deftere,
Po udhe ihapte shkencetari
Me nam te madh e vlere

Ky shkencetar qe njihte dhene
Ne fusha pas me mori;
”mesoje biro abecne
ne brazdat qe le plori

Mesoje biro abecene
E gjithe abeceve
Atje ku plisat shpinen ngrene
Pas plugut e pas qeve….”

Pa dale mire nga pelena
Me dha ne dore hostene
Dhe shfryu si era ne bedena;
”Tani permbyse dhene/

Permbys dhene, dheu s’ankohet
Kur plori ia kruan shpinen,
Po qesh, lot valle dhe gezohet
Dhe gazi cmend luginen.

Dhe te harbuar marrin vrapin
Kercejte radhe-radhe
Dhe sythat syte e vegjel hapin
Per ditezen e bardhe”…

Nje dite i lodhur, i menduar,
I thashe me ngadale:
“Per se kaq shpejt m’i ke mesuar
Kaq pune e brenge e halle?”

Ai nga buzet llullen hoqi
E foli dy-tri fjale:
“Qe mos ta haje qeni shkopin.
Pellumbi im, o djale!”

Pastaj u ngrit te perkedhelte
Balashin dhe Kazilin,
Qe nxirrnin gjuhen si lepjet
Dhe shelgjet i lepinin.

Ata i bindeshin tim eti,
Sic binden dy femije,
Me ta e lidhte fort nje jete
Me qindra mijera fije…

Dhe nuk ia prishnin qejfin kurre
ne vape,ere, e mjegull,
leronin, mbillnin, mbanin grure;
Im ate donte rregull…

Pastaj babai ne plis mbeshtetur
Kendonte fill i vetem,
Sikur perpiqej per ta gjetur
ne kenge te verteten:

“Qe nga maja e malit
Ta shtira dylbine,
Pas drites se llambes
Ta pashe stoline.

Me gjysmen e ballit
Te derdhej shamia,
M’u ne doren time
Sec me ngriu dylbia.

Me eren e malit
Desha te te vinja,
Sarhosh sec me bere,
Mbeta neper brinja.

Qete m’i zu zekthi,
Kali malet mori,
Maje grurit mbata,
C’te bej une i gjori!…

Qe nga maje e malit
Ta shtira dylbine,
Them te vij pas teje,
Them ta shes shtepine…”

Ti ishe e vogel

Kur të pyetën për babain se ç’punë ka bërë
Ti ule kokën, se të erdhi turp
Doemos, ai punëtor i nderuar ka qenë
Nga fillimi e gjer në fund.

Mos e ul kokën, por në qiell ngrije
Se babai s’e uli kokën një jetë
Ti ishe e vogël, babain s’e njihje
Në shoqëri ish i madh, ish planet.

Babai Ismail Kadare

Ai erdhi ne mbremje i pire
afer vatres u ul, u step.
Kasketa e vjeter, e nxire,
gazeta e dites ne xhep.

Pse kihs pire nuk e tregoi
nena tha: “Ku ta dish!”
dikush vjershat e djalit te madh
ne gazete kritikuar kish.

Ne klub plot potere te tymte,
ne gazete i treguan nje vend
dikush i kish thene: “vate
dhe puna e djalit tend!”

Per vjershat e djalit s’kish pasur
te vecante interesim…
sonte ish here e pare
ne klubin e vogel plot tym.

Me mungon zeri yt

Më mungon shumë zëri yt baba,
kur ne bisedonim në çdo kohë,
i thellë si muzikë, i ashpër,
tashmë është kthyer në jehonë.

Mundohem ta sjell ndër mend,
po nëpër ditë ai mjegullohet,
para teje tulatem si fëmijë,
vështrimi laget me pika loti.

Në duar si gonxhe të paçelura
mbaje poezitë e mia në letër,
ti m’i flakje tej pasiguritë,
ti ishe kritiku im i vetëm.

Nuk e dija se paska sëmundje:
ta vjedhin zërin në një çast,
ta rrëmbejnë fjalën – atë urë
që na lidhte të dyve bashkë.

Do t’më mjaftojë heshtja jote,
vështrimet në fjalë do i kthej
buzëqeshjen e ëmbël që më fal
do ta vë në shpirt si ylber.

Më mungon shumë zëri yt baba…

Baba

Baba, ti që më flisje për bijtë e filanit,
të pasur ishin bërë e njerëz të shquar
Me shihje gjithë trishtim tek vija mbrëmjes, pa lek në xhep me libra nëpër duar.

Kujton vërtetë që s’të dëgjoja vallë,
kur ziheshe me nënën;çfarë bën ky çun
Të gjithë po bëjnë para me politikë,
dhe ky shikon veç ëndrra nëpër gjumë

Ç’më duhen librat që lexon, s’është i zot, ç’më duhen edhe shkrimet në gazetë
Filani bëri pare dhe ky s’bën dot,
kam frikë se s’do ja dalë kurrë në jetë.

Më vrisnin ato fjale dëgjuar shpesh,
dhe shpesh të kam urryer, ta kam thënë
Por qe gjithmonë një pakt bërë mes nesh, ndaj herë shkoja në shtrat edhe pa ngrënë.

E di, shokët të mburreshin gjoks rrahur
me xhepat fryrë nga euro e dollarë
Ah çunit tim, si fati nuk i ndriti
përçmuar edhe ndoshta shpirtit vrarë.

Gjer diten kur dikush te klubi i lagjes, kafene ta dha me shpirt e lotë ndër sytë
E di që ke një djalë për kokë të djalit,
është bërë vërtetë poet ai djali yt.

Babai im

Fjala e parë në jetë e çdo fëmiu
Je ti baba
Dashuria e madhe e çdo fëmiu
Je ti baba
Heroi i vajzës tënde gjithmonë
Je ti baba
Jorgani i çdo gabimi gjithmonë
Je ti baba

Ai që mërzitet për çdo lot që rrjedh
Je ti baba
Ai që për lumturin tonë bëhet lum që rrjedh
Je ti baba
Ai që më bën te guximshme në çdo aspekt
Je ti baba
Ai mashkull që çdoher më flet me respekt
Je ti baba

Je ti baba, je ti gjithçka!

Babai yne

Doja të më rrinte babai, brenda poezisë,
Të nxirrja mall nga mëngjezi n’mëngjez!
Por shtati i babait s’u maska prej fëmisë,
U shtrika pa fillim e mbarim…si Univers!

Kurrë s’u binda, ç’shkruajta për babanë,
Më dukej sikur harroja gjithnjë një varg!
Nuk kam qënë i zoti t’ia latojë shakanë,
Atë seriozitet burri e vështrimin aq larg…

Edhe sikur të isha skulptori më i shquar,
Përsëri do t’mëshoja…veç ndreq e prish!
Dhe broncet e Botës t’kaloja nëpër duar,
Prapë një copëz do më mungonte sërish…

Shtati i babait…nuk u maska prej fëmisë,
U shtrika pa fillim e mbarim…si Univers!
Babai nuk qëndron në vargje të elegjisë,
Është gjigandesk babai, babai nuk vdes!

Per babin

Kan kaluar Shum vjet
Qe um Jetoj larg ne gurbet
Nje nat von ne Telefon
Ne erdh lajmi qe babi me na ka lan

Dy Pika Loti me ran ne sy
Nuk esht emundur kam bertit
Pse o jet ate emore
Pse shtepin na epikollove
Pse na emore Lumturin ena fale merzin

Diku larg ne rrug pa kthim je larguar
O babi im
U ben dit qe je larguar
Eundave nga kjo jet
Por ne Zemer do Te mbaj gjithmon
O babi im indjer
Me Shum mall Emerzi ikam thurur Keto fjal per ty

source https://krokodili.al/poezi/per-babin/