Poezi per Femije – Vjersha per Femije

Kur qeshin femijet

Kur qeshin fëmijët,
dielli na duket më i madh, më i zjarrtë;
ngjyrë e verdhë e rrezeve
bëhet ngjyrë e artë,
hëna sa një diell ndrin çdo natë.
Kur qeshin fëmijët,
ne e ndjejmë veten më pranë fitoreve;
u buzëqesh fytyra
luleve, traktorëve,
qielli përkulet
e ulet oborreve,.
Kur qeshin fëmijët,
duan të na thonë:
Ecën mirë e bukur puna jonë,
lulet qindfishohen,
shtohet forca jonë,
këngët e fëmijëve qiellin ngjatjetojnë.
Kur qeshin fëmijët,
ne e ndjejmë veten
të shumtë, të fortë.
Barikada jonë rrënjët i ka
nëpër këta fëmijë që qeshin të lumtur,
dhe s’ka rrënjë më të forta në botë
Kur qeshin fëmijët,
prindërve një dorë u fshin shqetësimet,
Lodhjet bëhen lule,
Këngët s’kanë mbarime,
kur qeshin fëmijët e tokës sime.

Beni i vogel

Beni i vogël nisë, bërtet.
Donë ta blejë, një biçikletë.
Se sot paksa, është mërzit.
Kur nga shkolla, kthenin fëmijët.

Kur pa njërën plotë me lara,
qe mundohej te del e para.
Ec o Benë, tu dhentë e mbara!
Se askush nuk po benë gara.

Kur pa babin qe po vjen.
I ofrohet e rrëmben.
Me dy duar e zuri fort,
e dy fjalë ne vesh ja thotë!

E di babi sa te dua,
He, se q ‘kam, për me tregua.
E mbaji ne vete qe sa vjet.
Te ma blesh një biçiklete.

E kur babi e dëgjoi.
I dha fjalë, dhe i premtoi.
Se shumë shpejt do ta gëzoj.
Gushë, e ballë ia ledhatoi!
Iku Beni porsi era,
për tua thëne shokëve, ke dera!

Mos

Mos na i merrni ju lodrat,
as mos na i mbyllni shkollat.
Mos i trembni qengjat në kope,
lërini zogjtë të qetë në fole!

Mos na i merrni ju tonat dëshira,
Ju ujqër, dhelpra e ju shtriga.
Mos na i shkatërroni t’bukurat lojëra,
ju që krekosni sikurse korba.

Mos na e prekni fëmijërinë,
as mos na e merrni ardhmërinë.
Duam të rritemi të gëzuar në liri,
Mos na e shpërndani këtë fëmijëri.

Nje gaforre

Një gaforre ‘
Defatore,
Vuri kokën, mbi bastore,
Ju tha tanë me hy ne baste,
Kush nuk vete”!
Gripi e plaste!

Erdhën miq ,
e erdhën shoke,
Erdhi breshka, me rrase n ‘kokë!
Thirren lepurin e drenushën
Plot me miq e mbushen fushën!

Por bretkosës seç i plasi
Skllup e në ujë, kokën e rrasi!
Tha nuk vete “kurrë në bastore
Me k ‘to ”shtazët hile gjore”

Kur lind dielli

Kur lind dielli,
sa bukur duket qielli;
Rrezet në çdo vend i lëshon,
fëmijët në gjumë i ledhaton.

Eh, dielli i artë,
që rrezon nga lartë;
Rrezet çdo kund i shqep,
në male, fusha e det.

Dielli na është si flori,
i dashur për çdo fëmijë;
Me rrezet që ai lëshon,
Malet dhe fushat i zbukuron.

Kur lind dielli

Kur lind dielli,
sa bukur duket qielli;
Rrezet në çdo vend i lëshon,
fëmijët në gjumë i ledhaton.

Eh, dielli i artë,
që rrezon nga lartë;
Rrezet çdo kund i shqep,
në male, fusha e det.

Dielli na është si flori,
i dashur për çdo fëmijë;
Me rrezet që ai lëshon,
Malet dhe fushat i zbukuron.

Foshnja

Ndiej, që kurrë nuk kam ndier
madhështinë e pasurisë
ndiej, burimin e kënaqësisë
heshtjen që fletë pandërprerë.

Shpirti, kurora e mirësisë
lëng ky i bekuar në trupin tim
selia e emocioneve, gëzimit e haresë
në mua është, frymon, më ndez dashurinë.

Jo, shprehje nuk ka, poezia është e paaftë
të ju sjellë ndjeshmërinë qiellor
qoftë lirikë, poemë, prozë, monolog perfekt
asgjë nuk mund të përshkruaj ndjesinë parajsor.

Erdhi në jetë, solli magji moshës
foshnja frymon si loti i kristaltë
aq të zjarrta janë ndjenjat
edhe më e fuqishme ndjesia e të pasurit pasardhës.

Rrugëtoj më se qetë në moshën e tretë
shpresoj asnjërit nuk i kam hyrë në hak
për Shqipnjë jetësoj thjeshtë, tejet modest
thesar kam ndershmërinë, unë, shqiptar i rëndomtë.

Kenga e abetares

Abetare, Abetare,
Sillma diellin në dritare!

Lehtë, lehtë
e bukur, bukur,
Dora ime sa e lumtur;
Hap një faqe,
kthen një fletë,
Nëpër shkronja –
Bota vetë.

Rrjedh në fjalë plot kumbim
Gjuhë e lasht e vendit tim.

Me ty mendjen lartësoj
Me ty zemrën e gëzoj,
Bëhem zog e fluturoj.

Abetare, Abetare,
Ti je dielli në dritare.

Pranvera

femijet e gezuar
lulet duke lulëzuar
zogjet duke cicëruar
manushaqja duke fluturuar

pranvera e bukur
vjen e shkon
qelin lulet
zogu këndon

ne fëmijet
dalim te gëzuar
duke mësuar
te gjithë te gezuar

Pema

Një i moshuar qe mezi ecte.
Mbante n ‘dorë, një dru, si degë!
Beni i vogël posa e pa.
Seq e pyeti, me te lehtë.

Po qe do k’te,gjysh i dashur”?
Mos e do, te luash me mua?
Gati gjyshi, në gazë për t’ plasur.
Por me të butë, seç iu ofrua!

Shife pakë atë,”peme”plot me kokrra?
Qe cdo , ditë i hamë, plotë shije.
Edhe pse sot, janë te vogla.
Shumë shpejt vjeshta, n’trast na i bie”!

“Beni i vogël”shpejt kuptoi.
Nisë nga puna, pa u mat fare.
Me duar t ‘vogla, gropë mbaroi.
Për ca ditë, shpërthyen lastare.

Tash të tanë, thonë” mollë e Benit”.
Se shijojnë ato përditë.
Gjyshi tash, u nda nga jeta”!
“Beni e pema,shumë janë rritë!

“Mbollën te tjerët, e hëngrëm ne”.
Thonte gjyshi,qindra herë.
“Lumë për Benin qe e rriti”!
U bë burrë,madje, me vlerë”.

Kur femijeve u priten endrrat

Kur shpresën nuk e prekim me duar,
E përrallat e gjyshërve zemrën s‘ta ngrohin.
Kur muret e shkollave nga plumbat janë shpuar,
Atëherë botën e ëndrrave të mallkuar e shohin.

Ku kopshtet e lodrave janë bërë varreza,
Varreza të freskëta me gurë mermer.
Dhe rrugët kudo i ke plot me pengesa,
Nga gropat që hapin ca të mjerë.

Kur buzëqeshja e fëmijëve mbytet me lot,
E zemrat u dridhen skaj më skaj.
Ëndrrat e tyre vazhdojnë të vriten edhe sot,
Vriten tek fëmijët e pafaj!

Jani dhe pellumbi i tij

Një pëllumb ra në tokë
Sa shumë u gëzu Jani sot’
Jani pyeti ça’, ça’, ça’
Unë në vrap, pëllumbin ta za’

Pëllumbi i bardhë,
i bukur sa më s’ka
Jani donte që unë,
pëllumbin të ia za’

Jani ia gjunte ushqimin e tij
Donte pëllumbi të zbriste nga ajo çati.

Pëllumbi i bardh plot hijeshi
Sot, iku nga unë
Jani e përqafoi që nga larg,
Dhe pse afër e donte më shumë.

Mullisi dhe Femia

Pa fëmija një mulli,
tek një lumë që po e shponte,
i shkoi mendja si për dreq,
në mos rrymë ai prodhonte.

Mullisi i bardhë nga mielli,
kapi fëmijën ngrohtë për dore:
Eja, bir, bashkë me gjyshin,
të hamë bashkë një akullore!

Ky mulli, biri im!
Është i vjetër sa gjyshi im,
nuk pushon natë as ditë,
bluan drithër, nuk jep dritë.

Ti çuditesh, unë e di,
pse mulliri s’është muze,
në këtë shekull të teknikës
që ka zbardhur kohë e re.

Prapë çuditesh, por dëgjo!
Akolloret që hamë ne,
kanë brenda edhe miellin tim,
jo vetëm lëng frutash e sheqer.

Lëpin gjyshi akullore,
dhe mustaqet i bën pis
nuk pranon si thotë fëmija,
të jetë mësues, e jo mullis.

Këmbëzbathur në një luginë,
ku një lumë shkon me rrëmbim,
Mulliri i Lekë Bardhit,
bluan miell për fshatin tim.

source https://krokodili.al/poezi/per-femije/