Poezi per Vjeshten – Vjersha per Vjeshten

E hidhur vjeshte e ketij viti

Ne memorje te demonstratave studentore
ne Prishtine ne vitin 1981

E hidhur vjeshte e ketij viti
Kosoven gjeti nen terror
Korba te zes mbi te ja mbriten
Hetues,gjykates,prokurore.

Me 5 vjet burg,me 8,me 7
Me 12 denojne diku
Keshtu mes jush shekullin ndani
Dhe mijevjecarin ndani ju.

Keshtu e preket historine
Mbi supe e bartet JU serish
Prangat ne shkolle qe i mesuat
Ne duar i ndjete befasisht.

Dhe pate se nuk ish larg mesjeta
S`qe larg dhe vec ne endra s`qe
Dh`u kthye nata e Prishtines
Ne naten Shen Bartoleme

U ngritet Ju vigane,fisnike
Me korektese e madheshti
Ngaqe kerkuat *Republike*
Ju shtypen si ne Monarki.

Por koha kurre s`vjen pergjysem
Nat e masakres vetem s`mbrin
Se pas Dushanit car te frikshem
Rrufeshem Skenderbeu arin.

S`kish deshmitare,TV nuk pati
Zinxhir i tankut kur ju griu
Por rete e globit vec ju pane
Ndergjegje e botes tek ju mbriu.

Keshtu ne vorbull te epokes
U ngritet Ju si monument
Ju qe e preket historine
Dhe n`histori u kthyet vete.

Mbarim vjeshte

Fluturoj dhe shtërg’ i fundit, madhështor, me shpirt të gjorë
Dyke shkuar që-me-natë sipër malesh me deborë
Iku rënd’ e i përmallshëmë, dhe me sqep të ri të fortë
Zotëriut q’i la folezën i trokiti mun në portë…

Pra, më s’duket shpes’i fatit prapa bujqësh dhe plorësh,
Prapa brazdës së rrëxuar hap-me-hap prej qe maloresh;
Më s’dëgjohet nër ugare të kërcasë miu i hirtë,
Vdiq nepërka pikëlore ndaj blatisht’ e shkretëtirtë.

Dher-i i mardhur prej thëllimi dirgjet heshtur nënë brymë,
Fryn veriu në pyll të thatë me zemrim e me fërtymë,
E si shtohet cingërima… Ja! Se ku dinak dh’i voçrr…
Nëpër gardh-e nëpër ferra dërdëllet gazmor një çoçërr !…

O! sa hir që kishte shtërgu, aq fisnik me shtat të gjorë,
Kur bariste dal-nga-dale, – posi dhëndër me kurorë!…
E kur pranë-i vinte krilla, që shëndrij në kraharuar,
Me sy lart, me hap të matur – posi vash’ e nusëruar!…

Ne velin e vjeshtes

Në këtë pyll vjeshtak
Si ujët e liqenit me pamje të trishtuara
Si një erë e lehtë si një vesë mëngjesi
Ndjej tek vizatohen pikturat e fëmijërisë
Në lëkurën e tokës në hartën e një gjethi

Sa larg jemi në këtë shëtitje
Nga pylli ku dikur me një shportë në dorë
Doja t ia mblidhja gjitha ngjyrat

Si dy statuja
Qëndrojmë në skaje të pyllit
Duke numëruar pellgjet

Flasim për jetën si të ishte një film
Pa menduar se në buzën e një gremine
Si pikat e shiut nëpër degët e pemëve
Dhe si një kurorë resh të bardha
Enden hapat tanë të veckël

Në tokën pyllit të mesditës
Sot mbetet vetëm diçka si shushurimë
Dhe ngjyrat e pyllit vjeshtakt

Ne freskine e nje Vjeshte te bukur

Në freskinë e një vjeshte është bukur,
të dridhet shpirti si gjethe mbi mollë –
dhe të shohësh parmendën e diellit
si çan sipërfaqen e lumit, ujin kaltror.

Është bukur të shkulësh nga trupi
Gozhdën e nxehtë të një kënge
dhe me fustan të bardhë festiv
të presësh trokitje në derën tënde.

Unë mësoj me zemër, mësoj, të ruaj
në sytë e mi lulen e egër të qershisë
Vetëm vetpërmbajtja ndjenjat ngroh
Kur një krisje e hollë gjoksin e gris.

Në heshtje kumbon kambanorja e yjeve,
Për mëngjesin çdo gjethe është një qiri.
S’do lejoj të futet në dhomën time askënd
s’kam ndërmend t’i hap derën kujt assesi.

Vjeshte e vone ne Venecia

Tani qyteti s’pulson më si karrem i prirur,
për të zënë gjithë ditët e dala në sipërfaqe.
Pallatet e qelqtë tingëllojnë më ngjirur
në vështrimin tënd. Dhe në kopshte shfaqet

vera si nje pirg kukullash të varura mes fijesh
kokëposhtë, të lodhura, të vrara.
Por nga toka, prej skeletesh të vjetër pyjesh
ngrihet lart vullnet: si të donte më përpara

gjeneral i detit natën të dyfishonte
galerat në të pagjumtin l’arsenale
e puhizen e mëngjesit të asfaltonte

me një flotë, që duke rrahur lopatat nxitur,
shpejton dhe befas me tërë flamurët ngritur
zë erën e madhe, verbuese dhe fatale.

Mbyllja e kafes verore

Shiu i vjeshtes trotuareve rodhi si perrua.
Kafja verore u mbyll. Dritat u shuan.
Ekspresi u fik, pista ja mbeti e shkrete.
Karrigat i mblodhen gjunjet e holle si lejleket.
Karrigat ne qeoshe do t’i lage pas shiut debora…
Kush mund te shkruaje historine e nje kafeje verore?
Qindra biseda, tingellima gotash te bardha.
Ah, midis tyre njera m’u duk si krisme arme.
Dike e fejuam me mbles ne kafen’ verore.
U ndje midis gotave jehu i pushkes kanunore.
Shiu i vjeshtes tani trotuareve derdhet.
Kafja verore u mbyll. Gjethe te verdha.

Vjeshta

Një sorrë në plep
Në tokë shumë fletë.

Bujku në arë
Në tokë shumë farë.

Në qiell retë zi
Në tokë shumë shi.

Tash më shumë
Ka ujë në lumë.

Vjeshte

Ditët sa vijnë e gjymtohen,
shirat janë në të zbrazur,
dera ime, deri në fund ty të pret e hapur..

Pse mbete kaq vonë???

Në sofrën time ka speca, bukë e kripë,
Në një kutruve, verën që ruajta për ty,
E piva deri në gjysmë i vetëm,
duke të pritë…
Pse mbete kaq vonë???

Por ja frutat e mjalta
Qëndrojnë në degë, të pjekura flakë,
Do të binin në tokë,
Nëse do vonoheshe edhe pak!..

source https://krokodili.al/poezi/per-vjeshten/